Camino de la Costa deel 3

Dit jaar is het niet mogelijk naar Santiago te pelgrimeren. Vandaar een verslag van een eerdere Camino en wel langs de Noord kust van Spanje, de Camino de la Costa.

Van slapen is niet veel gekomen, warmte, gesnurk en de vele indrukken hielden me uit de slaap. In een zo kleine ruimte met acht snurkers inclusief mezelf is er van slapen geen sprake, daarbij komt ook nog dat mijn zeven kamergenoten al om half vijf hun spullen in ritselende plastic beginnen te pakken, drie van die gasten met een lampje op het hoofd en die lichtbundel zwaait dan in het vertrek heen en weer. Of ik in een discotheek terecht ben gekomen. Om kwart over vijf is iedereen vetrokken en het lukt me nog anderhalf uurtje te slapen. Ik spring het bed uit hou m'n hoofd onder het koude water, poets de tanden en ben om tien voor zeven onderweg. Buiten vind ik al snel een gele pijl en wat later weer een, ik zit dus goed. 'n Lange rechte weg voor me, geen mens te zien, loop het spoor over en zover het oog reikt een kaarsrechte asfalt weg. Na 'n kwartiertje kijk ik achterom en zie in de verte een wandelaar in hoog tempo aankomen. Niet heel veel later word ik ingehaald door 'n kleine oude man die zonder bagage loopt en als hij op mijn hoogte is bij me blijft, allerlei onverstaanbaars zegt en zo lopen we gezamenlijk richting bergen. Met handen en voeten proberen we te converseren en wat ik eruit opmaak wil hij me een eind begeleiden om ervan verzekerd te zijn dat ik de juiste weg volg. Bij de berg aangekomen veranderd de asfalt weg in en onverhard pad en gaat gelijk stevig berg op. De helling, zeg maar berg, wordt zo steil dat er van wandelen voor mij geen sprake meer is, het is klimmen met de handen op de knieën en het zweet loopt al snel in straaltjes over m'n gezicht. De oude baas schijnt nergens last van te hebben en loopt steeds voor me uit om als de afstand te groot wordt halt te houden en op me te wachten. Ik moet geregeld pauzeren, mijn hart klopt in de keel en ik hoor het bonken.De temperatuur is 23 C maar voor mijn gevoel wel tien graden meer, m'n hoofd dreigt te ontploffen en voor de aardigheid wordt het pad nog steiler. Plotseling staan we voor 'n bron waarvan het water heerlijk fris en smakelijk is. De oude baas doet me voor hoe eruit te drinken en dat doe ik dan met graagte. De rugzak is nu zo zwaar als ik hem op al mijn oefentochtjes nog nooit gevonden heb. We lopen verder, althans die man wel ik kruip er min of meer achteraan. We naderen een bosje waar hij me doorheen loodst en komen op een breed bospad. Hij wijst dat ik naar rechts moet, steekt z'n hand op en voor ik het weet is hij verdwenen.? Ik denk terug aan mijn droom in het vliegtuig, zou het dan toch................?