Camino de la costa deel 4

Dit jaar is het niet mogelijk naar Santiago te pelgrimeren. Vandaar een verslag van een eerdere Camino en wel langs de Noord kust van Spanje, de Camino de la Costa.

Ik zoek naar 'n aanwijzing over de route en zie iets verder op 'n steen een dikke gele pijl. Dat kan niet missen, het gaat gelijk omlaag en ik neem aan dat ik nu dan net het hoogste punt, van zeeniveau tot 518 meter, gepasseerd ben. De weg, als je tenminste van een weg kunt spreken, is bezaaid met grote rolstenen die het er allemaal op voorzien hebben mij onderuit te laten gaan. Ik moet echt heel goed uitkijken waar ik de voeten neerzet, zo'n steen onder je voet en je rolt echt als het ware vooruit. Ik hoor overal koebellen maar zie er geen tot plotseling het hele pad geblokkeerd wordt door 'n kudde wilde paarden waarvan de volwassen exemplaren allemaal 'n bel om de nek hebben. Dus echt wild zullen ze wel niet zijn. Toch wacht ik dat ze ver genoeg van de weg af zijn voor ik de kudde passeer. De weg gaat steil omlaag en het blijft oppassen geblazen. De vegetatie is uitbundig door de vele regen die in dit deel van Spanje valt. Bloemen in allerlei variaties, vlinders en salamanders het wemelt ervan, een lust voor het oog, ware het niet dat ik die ogen moest gebruiken om me goed te concentreren. En steeds hoor ik overal die bellen om de nekken van de paarden. Vermoeiend die afdaling die me weer helemaal tot zeeniveau terugbrengt. Ergens heb ik prachtig zicht op Pasaia, ( wordt vervolgd )